دیروز قدرعنای زهرا راکه دیدم دلم لرزید.این همون دختری هست که روزی درآغوشم مثل یک عروسک بود.وقتی یاد بچگی اش میوفتم دلتنگ خیلی چیزها میشم.دستای کوچولو که تودستم میگرفتم وپابه پا باهم راه میرفتیم.صدای نازکی که برام زبون میریخت وخیلی از غصه هام کمرنگ میشد.دلتنگ روزهایی هستم که موهای بلندشا شونه میزدم وبمیرم گریه میکرد ومیخواست اززیر دستام فرار کنه اما ریشخندش میکردم تا بشینه وموهاشا دوگوشی ببندم.آه دلتنگ پنج شش سالگی زهرام.نمیدونم چرا شاید اوج مقاومت وسختی توهمون روزها بود.نمیدونم....

فقط مطمئنم دلتنگ حس مادرانه شدم.ولی حالا بعد گذشت سالها بین من ودخترم فاصله افتاده.به اندازه قد زهرا دیواری بین ما جدایی انداخته.بهترین روزهای عمرم درگیر دادگاه ودغدغه هاش وبعد هم رفت وآمد به اصفهان.شبهایی که درتنهایی تواون اتاق اصفهان فکرم درگیر تنها امیدم تودنیا بود،زهرا شهردیگه مشغول گریه وبیقراری.اما روزها وساعتها درحال گذر هستن.مأموریت دارن از ما انسانها آدم دیگه ای بسازن.دلم میگیره ازاینکه روزی خواهد آمد که وقتی بخوام زهرا کنارم باشه فصل جدیدی از جدایی راباید تجربه کرد.ازوقتی گوشی ساده نوکیام کنارگذاشته شد وبجاش یک گوشی لمسی خریدم دیگه فرصت نشد دستای دخترما لمس کنم.دیگه اینقدی که زوم میکنم رواین صفحه نیم وجبی به چشمای قشنگ دخترم زوم نشدم تا ببینم عمق نگاهش را.دردهای زیادی از مخاطبینما خوندم اما وقت نگذاشتم درد بچما از نگاهش و حرف هاش بخونم.خیلی بدکردم.پشیمونم.خودم بادست خودم جدایی انداختم بین کسی که امیدش به من هست.تنهام اما زهرا تنهاتره.نه بابا ونه مامان.

دلم میخواد محکم بگیرم توبغلم وبوسش کنم وآروم ازش معذرت بخوام.دارم فکرمیکنم ازاین گوشی وشبکه های اجتماعی هیچی به علمم اضافه نشده پس چرا اینقدر بهش وابسته شدم.؟دلتنگ زنگ نوکیام آهنگ اس ام اس دینگ دینگ

ازوقتی این گوشی راخریدم دیگه کسی نیست پیامم بده وباهزار امید برم سمتش وبعد ناامید یک پیام تبلیغاتی....خیلی چیزها تغییر کرد.کاش میدونستیم تکنولوژی باهمه خوبیهاش چه بلایی سرمون میاره.قبول طرز استفاده مهمه اما آخرش آسیبی که همراهش هست ضربه میزنه.

فرصت اینکه دوباره مادر بشم برای همیشه ازم گرفته شده تنها وتنها یک فرزند واون زهرا.پس باید براش مادری کنم وگرنه مطمئنم زود زود پشیمون میشم بابت کوتاهیهام.مثل همین حالا.

خدایا کمکم کن براش جبران کنم.