بعضی لبخندها هستند که کارخداست.همیشگیه حتی اگه غم داشته باشی.اونوقت میگن عجب آدم بشاشی

اما لبخندی هست که کار دله.وقتی مدتهای زیادی از کسی بی خبر باشی ودیگه قطع امید کرده وکلا دل کنده باشی،وقتی هم که می بینیش با خودت میگی یادته دل کنده بودی...بی خیال نگاهش نکن

برای تو وجودش مهمه .میدونی نفسش اینجا هست...

نگاه نمیکنی نه اینکه باخودت لج کنی،نه...واقعا یه پرده از عشق اینه که چشماتا ببندی وفقط حضورشا غنیمت بدونی.دلت قرصه قرصه

ولی وقتی یه جایی چشم تو چشم شدی دیگه نمیشه کاریش کرد.باید بگی سلااام....لبخندی که از دل میاد روی صورت نشون میده روحت زنده شد با دیدن بخشی از وجودت

حالا بماند ک گویند عشق زمان بردار نیست.......

اینکه کسی باشه که معلومه دوستت داره برای خودش یه حس پر از امیده.امیدی از سنخ امید دختر بچه ها نه...امیدی از جنس امید به زنده بودن.

خیلیها هستند که این حس دوست داشتنا دارن مثل خونواده.دوستان اما ناب ترین حس دوس داشتن بعد از خونواده میتونه از طرف یک نفر فقط باشه.یه محبوب

همون محبوبی که ب پاش ذوب میشی،میمیری اما هنوزم هستی...

غم فراق حبیب را پیش کدام طبیب برم؟               غم فراق حبیبم را درمانی نیست

چه کیفی داره خدا بعضی متنها را ک میخونه ب قول جوونا لایک کنه یا اخم کنه.اونوقت.......مخلصیم خداجون....هرچی توبگی