همسفر سلام.باز هم برگشتم..اما این دفعه با حسی دیگر .سفری دیگر...با هم به سمت خدا.بدون نگرانی.بالا میرویم واگر خاست پایمان بلغزد خدا همان محرم دلها دستمان را محکم میگیرد،شاید همان سرخوردن از کوه سیدمحمد باعث شد قصد سفر به سمت خدا را پیدا کنیم.همسفر من حالا دیگر راحت تر میتوانم دلتنگیت را تحمل کنم.برنامه های سفر فشرده است.قبل از اذان صبح شروع میشود تا شب.ما دیگر تنها نیستیم .سفر کاش آخر نمیداشت.بعد سفر همه برمیگردن به خانه هایشان اما من دلم نمی خواهد منزل اول برگردم.تا منزل آخر نمیدانم چقدر باید بروم.تابلوها زیادند کیلومترش مشخص نیست.دلم خوشست جاده را درست آمده ام.راهنمایم تو هستی با اعتمادی که به تو دارم همراهت می آیم اما نمیدانم کجا از هم جدا میشویم.خدا کند این بار سفرمان با خاطرات تمام باقلوایی تمام....نه تمام نشود.ادامه داشته باشد.من تو وفقط خدا..دیدار به قیامت