حالا میفهمم چرا بی قرارم

همنفسم وقتی بیقراری،اینجا دل من هم خبردار میشود.آنوقت مثل طفلی بهانه گیر بیقراری میکند.

دوباره طفل دل من بهانه ی تو گرفت......

دلم میگیره وقتی به سرنوشت فکرمیکنم.قسمت همینه تا سرمزارمان تنهایی همراهمان هست.چه باوفاست که برخلاف همه که میروند او تا گور هم وفاداری میکند.

قرار نیست قرار دلم باشی.این بیقراری مونس هردوی ماست.گره خوردی بر قلب خسته زنی زخم خورده از تقدیری شوم،از بدبختی از پیش تعیین شده،از انتخابی احمقانه

عجین شد مهرت با دلم.روحت با روحم یکیست اما هردو همچون آدم وحوایی دربه در از جنة سرگردان در پی هم گریه میکنند.هردو به سن کم همدمی انتخاب کردیم اما در این دوره از زندگی که گویا عمری طولانی بر ما گذشت حس تنهایی وبی همدمی داریم.بی یار غار توهمدمی برای من،من آشنا برای تو

بگویمت برو ای جان،که جان من به درآید!!!

چه گویمت نفس من؟ توخود طبیب دل من

قرار بی قرار من تورا به خدا سپرده ام....همنفسم آرام باش